Verslavingszorg

Rijk verleden en hoopvolle toekomst

Samenvatting

Toen ik in 1992 – vanuit de psychiatrie – het veld van de verslavingszorg binnen kwam, ging het voorlal over heroïne, HIV,,,,,,,,,, open drug-scenes en liep er in Amsterdam een studie naar het effect acamprosaat bij de behandeling van alcoholisten (zoals cliënten met een stoornis in het gebruik van alcohol toen werden genoems). Behandelingen waren echter nog voornamelijk gebaseerd op het psychosociale model en artsen speelden een marginale rol die zich beperkte tot assistentie bij de ontgifting van alcoholisten en het voorschrijven van methadon.

Ik bespreek hier kort vier ontwikkelingen; (1) een veranderde kijk op het gebruik van middelen; (2) een veranderde kijk op verslaving en daarmee een uitbreiding van het behandelarsenaal; (3) het verlaten van abstinentie als het enige behandeldoel en een toegenomen aandacht voor de inzet van interventies gericht op schadebeperking; en (4) steeds meer aandacht voor de verslaafde als mens met behalve een verslaving ook andere problemen en mogelijkheden en een - vaak onuitgesproken - behoefte aan sociale participatie en zingeving (funtioneel en persoonlijk herstel). Full text lezen (enkel abonees)