Twintig jaar Spuitenruil Vlaanderen

Samenvatting

Voorjaar 1997 ergens in Vlaanderen: ik zit thuis bij G en P, twee mensen die ik ken als straathoekwerker, er zijn nog anderen aanwezig die ik niet zo goed ken. Iedereen is zenuwachtig, maar de handen van G trillen niet meer. Hij is bezig met het verdelen van een net gekocht pakketje bruin (straatnaam voor heroïne). Verschillende reeds zwartgeblakerde lepels liggen klaar, het glas water staat in het midden van de tafel, er wordt nog snel een citroen uit de keuken gehaald. Na het verdelen wordt het bruin voorzichtig in de lepels gedaan. P haalt een sigarendoosje boven en daar zitten shoteuzen (straatnaam voor injectiespuiten/naalden) in, geen idee of ze nieuw zijn, maar ik denk het niet. Iedereen neemt er één uit en de verschillende shoteuzen gaan één voor één in het glas water dat op de salontafel staat en trekken water op. In de lepel gaan nog enkele druppels citroensap, even verwarmen, een bolletje watten erin en de vloeistof wordt opgetrokken door de shoteuze. Een arm wordt afgebonden, er wordt minutieus gezocht naar een nog bruikbare ader en de shot worrdt gezet. Voor alle zekerheid – om toch niets verloren te laten gaan – wordt er een paar keer opnieuw bloed opgetrokken en er terug ingepompt. Achteraf denk ik: what the fuck was dit? Morgen ga ik enkele zakjes spuiten kopen, volgende keer wil ik er niet alleen op staan kijken maar wil ik tenminste schone spuiten kunnen geven. Het kan me niet schelen dat dit eigenlijk niet mag. Full text lezen (enkel abonees)