Twee systemen in één hoofd.

Samenvatting

Verslaving laat zich typeren door een grote paradox: ondanks de kennis over de nadelige gevolgen van een gedrag blijf je gebruiken. Deze paradox maakt een verslaafde en zijn omgeving machteloos en wanhopig. Ter inleiding worden kort twee visies uitgelegd die, wanneer samengebracht, de behandeling in verslaving onmiskenbaar versterken en verdiepen: een neurocognitieve en een systemische visie. In dit artikel wordt een praktijk beschreven waarin psycho-educatie rond het neurocognitieve bij verslaving in het werken met de context een veranderende en zich verdiepende dynamiek teweegbrengt. De machteloosheid - zowel die van de verslaafde ald die van zijn/haar omgeving - kan anders en beter begrepen worden en zo een verschuiving van wanhoop naar hoop betekenen. Full text lezen (enkel abonees)